Store delar av samfunns- og kulturlivet har ligge nede på grunn av koronatiltaka, og den sosiale omgangen har vore avgrensa. Det har og avgrensa mulegheitene til å drive journalistikk. Likevel har vi gitt ut 102 innhaldsrike aviser, og publisert 4000-5000 artiklar og saker på nett

Framleis er berre vel halvparten av abonnentane innom oss kvar veke. Likevel hadde vi ei dobling av plusstrafikken i 2021. Samstundes auka talet på sidevisningar med vel 40 prosent, sjølv om vi har publisert færre opne saker. Dette er ein vekst vi må vere godt nøgde med, trass i at talet på abonnentar som er innom per veke veks forholdsvis sakte. 

Arbeidet i ein lokalavisredaksjon er prega av høgt tempo og stort produksjonspress. Likevel har vi hatt saker som har krevd stor ressursbruk. 

Vi har tatt opp eit vanskeleg tema som skulevegring, gjennom artiklar frå frilansar Oddhild Harman. 

I dokumentarartikkelen «Ein farleg mann», tok vi opp spørsmålet om kva som skal til for at samfunnet grip inn mot psykisk ustabile og potensielt farlege personar, såkalla «tikkande bomber.» Utgangspunktet var ein person frå Ørsta-Volda som nesten vart drepen av ein psykisk sjuk mann med rusproblem. Spørsmålet om korleis samfunnet skal møte potensielle «tikkande bomber» skulle seinare på året kome øvst på den nasjonale dagsorden i samband med drapa på Kongsberg.

På tampen av året hadde vi ein omfattande dokumentarartikkel for å markere 30-årsdagen for Nyttårsorkanen. 

Dette er tre døme på at vi er i stand til å levere gjennomarbeidde og arbeidskrevjande saker, trass det store produksjonspresset.

Samstundes må vi vedgå at produksjonspresset ofte gjer at vi vel lettvinte løysingar i journalistikken. Vi tyr ofte til kopiering/kjapp redigering av pressemeldingar, saksdokument og dokument/brev som vi hentar ut frå postlistene.  Det er for mykje refererande einkjeldejournalistikk, sjølv om vi har blitt betre på å innhente tilsvar og kommentarar frå andre kjelder.

Pandemien har også gjort at vi i mindre grad oppsøker kjelder. Intervju og innhenting av kommentarar , også i konfliktsaker, vert oftare gjort via e-post, noko som mellom anna fører til at det i praksis vert lite høve til oppfølgingsspørsmål. Og vi slepp ikkje til når viktige hendingar skjer, slik som når første vaksine vart sett i Ørsta, inne på ein sjukeheim.  Dermed må intervju gjerast på telefon eller via e-post, og vi vert avhengige av innsende bilete.

Under pandemien er media ein viktig kanal for informasjon og kommunikasjon frå styresmaktene til innbyggarane. Kan den oppgåva komme i vegen for sjølve journalistikken? Korleis ivaretek de den kritiske journalistikken og rolla som arena for debatt i dekkinga av pandemien?

Kommentar: Mykje av det vi bringer vidare om pandemien er knytt til kunngjeringar og pressemeldingar frå styresmaktene. For ei lokalavis vil det praksis vere kommunen. Vi i Møre-Nytt har strekt oss langt for å bringe informasjonen vidare, også informasjon som normalt ville blitt tilvist til annonseplass, til dømes detaljert informasjon om opplegget for testing og vaksinering.
Samstundes har Møre-Nytt vore misnøgde med kvaliteten på informasjonen frå Ørsta kommune, og tilgangen til kjelder. Temaet vart omtalt i redaksjonell årsrapport for 2020. 

I år 2 av pandemien har det gått seg meir til, og vi har etablert kanalar som har betra informasjonsflyten . Men det er eit generelt problem at tilgangen til kjelder i kommunen er for dårleg. Dette har svekka dekkinga av situasjonen i sentrale etatar som helsevesenenet og skulane. Vi kan akseptere det dersom det handlar om smittevernomsyn, men er samstundes urolege for at det nokre gongar handlar om mangelfull forståing for media sine behov og ønskjer.

Spørsmål: Ein redaktør i Amedia trakk seg i 2021 frå stillinga etter det ho opplevde som uakseptabel innblanding frå eigarsida i redaksjonelle spørsmål. Saka førte til ein omfattande debatt om redaktørens fridom og uavhengigheit i norsk presse. Føler du deg som Polaris-redaktør trygg på at redaktørens styringsrett alltid blir respektert i ditt konsern? Har du opplevd noko form for uønskt innblanding i redaksjonelle spørsmål frå eigarane? Har du som redaktør tilstrekkelig fridom til å gjere eigne prioriteringar og val, til dømes med tanke på gravejournalistikk, formgivning på nett og lignende?  

Kommentar: Det seier seg sjølv at ei lokalavis med ein redaksjon på fire jouralistar har avgrensa kapasitet til å ta på seg store graveprosjekt. Men det er rom for å kunne fordjupe seg i ei problemstilling over tid, dersom nokon i staben har motivasjon for det. Samstundes er det heilt klart at dersom ei lita lokalavis som Møre-Nytt skal satse meir på kritisk og gravande journalistikk, så må staben styrkast. Eventuelle utvidingar av staben  må då settast opp mot andre satsingsområde, og her har styret  det siste ordet. 
Generelt meiner redaktøren i Møre-Nytt at det det siste åra har vore stort fokus på teknologi, og mindre fokus på journalistikk frå konsernet si side.  Men det har aldri vore uakseptable forsøk på å blande seg inn i redaktøren sin styringsrett i einskildsaker.

Spørsmål:. Framtidige konsumentar av det redaksjonelle stoffet som mediehusa produserer, er ikkje dei same som dagens lesarar/sjåarar. I ein kvardag prega av sosiale medium er det spesielt viktig at mediehusa søker også å nå dei yngre aldersgruppene. Kva gjer redaktørane og redaksjonane i Polaris Media for å nå ut til målgruppa 17-24 år?

Kommentar:  Denne målgruppa er den vanskelegaste å nå, og det er ikkje noko nytt. Møre-Nytt er no i ein posisjon der vi mellom anna skal satse meir på levande bilete på våre plattformar. Vi håper at det skal gjere oss i stand til å nå fleire i denne aldersgruppa.

Svein Aam, ansvarleg redaktør